Przejdź do głównej zawartości

Fenomenalny składnik pochodzący z drzewa arganowego

Drzewo arganowe (źródło:Wikimedia)
Atrakcyjny wygląd i nienaganne zdrowie to cechy, którymi każdy z nas bez wątpienia pragnie się znamionować.
Już nie tylko kobiety dbają o fascynującą prezencję swego wizerunku, zaś zdrowy tryb życia był w cenie od zawsze. Przyjrzyjmy się więc charakterystyce olejku arganowego – jednego z największych hitów ostatnich lat!
Ogromne zainteresowanie olejkiem arganowym wśród konsumentów oraz producentów, działających nie tylko w branży kosmetycznej, wynika z faktu, iż posiada on niezwykle korzystne właściwości zdrowotne, pielęgnacyjne i odmładzające wizualnie naszą aparycję. W kosmetyce stosuje się go na przywrócenie młodzieńczego blasku zniszczonym włosom oraz nadanie skórze promiennego wyglądu. 
Olejek arganowy ma zastosowanie również w medycynie, gdyż poprawia krążenie krwi i obniża cholesterol, a także wspomaga odporność organizmu w sensie ogólnym. Dodaje się go ponadto do potraw, albowiem wzmacnia on ich smak i aromat.
W związku z niezwykle szerokim wachlarzem potencjalnego zastosowania olejku arganowego oraz jego doskonałą efektywnością, często nazywa się nadmienioną substancję mianem „płynnego złota” bądź też „złota Berberów” (to właśnie bowiem wspomniany lud, zamieszkujący tereny północnej Afryki i Sahary, jako pierwszy poznał drogocenne właściwości opisywanego składnika).
Olejek arganowy, jak sugeruje już sama nazwa, pozyskuje się z nasion drzewa arganowego. Wspomniany gatunek drzewa należy do najstarszych z żyjących obecnie na ziemi. Jako że jest to substancja pochodzenia naturalnego, jej dostępność jest ograniczona. Skutkuje to dość wysoką ceną preparatów zawierających go w swym składzie. Na wysoką cenę wspomnianych preparatów wpływa również skomplikowany i czasochłonny proces pozyskiwania olejku arganowego. 
Sam olejek arganowy zaś w formie nieprzetworzonej cechuje się lekko czerwoną barwą, natomiast jego posmak przypomina nieco delikatny aromat orzeszków ziemnych. Po przetworzeniu opisywanej substancji przytoczone cechy ulegają zatraceniu, niemniej jednak jej drogocenne właściwości pozostają niezmienne.
Wspomnieliśmy już, że olejek arganowy pozyskuje się z nasion drzewa arganowego. Nadmienione drzewo bywa nazywane też niekiedy „drzewem żelaznym” – a to dlatego, że jego wielkość dochodzi nawet do 10 m wysokości, zaś średnica jego korony może przekraczać… 14 metrów! Występowanie drzewa arganowego na świecie jest jednakże dość skromne. Odnaleźć je bowiem możemy właściwie tylko na południowym obszarze państwa Maroko, na powierzchni nieprzekraczającej 800 tys. hektarów. Stąd też bierze się droga cena tejże substancji. Przystosowanie drzewa arganowego do wzrostu w pustynnym klimacie wynika z jego głębokiego osadzenia w glebie – jego korzenie mogą sięgać nawet do 30 m pod ziemią, są więc w stanie bez problemu pozyskiwać, mimo suchego klimatu, sole mineralne z wód gruntowych. Warto wspomnieć również o długowieczności opisywanego gatunku drzewa, albowiem sam okres wydawania przezeń owoców może wynosić 400 lat!
Skoro jesteśmy już przy owocach drzewa arganowego, skupmy się na ich charakterystyce. Pod względem wielkości są one podobne do niedużej śliwki, a ich kolorem jest żółć. 
W ich wnętrzu mieści się miąższ o gorzkim smaku oraz raczej niewielka ilość nasion. Owoce „obudowane” są specyficzną skorupą, która jest kilkanaście razy twardsza od skorupy orzecha laskowego.
O atrakcyjnych właściwościach olejku arganowego może decydować również czyste środowisko, w którym rośnie drzewo, z którego wspomnianą substancję się pozyskuje. Od 1998 r. obszary, na których rośnie drzewo arganowe, są bowiem wpisane na listę rezerwatów biosferycznych organizacji UNESCO, a więc ekologiczna czystość środowiska ich wzrostu została obiektywnie potwierdzona. W Polsce dostępność preparatów zawierających w składzie olejek arganowy systematycznie rośnie, w związku z czym coraz więcej sklepów oferuje je do nabycia w swoim asortymencie. Niemniej jednak przed dokonaniem zakupu warto sprawdzić procentową zawartość niniejszej substancji w ogólnym składzie preparatu, albowiem często została dodana ona doń w ilościach śladowych.
---
Autorem artykułu jest Magdalena Herman
olejek arganowy
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Amarantus szorstki (Szarłat szorstki), chwast który można jeść

Amarantus szorstki nie jest lubiany przez rolników. Jako uciążliwy chwast bardzo wpływa na plony oraz na jakość upraw kukurydzy czy buraka. A jednak, listki młodej rośliny można dodawać do sałatek, te starsze, wraz z pędami są wartościową paszą dla świń. Szarłat szorstki zawiera garbniki, sole mineralne, duże ilości witaminy C i jeszcze więcej pełnowartościowego białka. Jednak najbardziej odżywcze są nasiona, które po o czyszczeniu z plew mogą być wykorzystywane jako mąka. Z awierają 9% tłuszczu, 19% białka i 41% skrobi.

Co jeść w chorobie wrzodowej? - galareta z kurczaka

Choroba wrzodowa wymaga całkowitego przestawienia swojej diety. Czy są to wrzody na dwunastnicy, czy wrzody żołądka wymagania dotyczące pożywienia są identyczne. Nie można jeść tłustych mięs, nie można stosować ostrych przypraw, nie można jeść roślin strączkowych, nie wolno jeść niektórych warzyw i owoców itd. Co więc można jeść? Mimo, że jesteśmy trochę ograniczeni nie jest tak źle. Na początek proponuję bardzo prostą potrawę - kurczaka w galarecie . W iadomo że wrzodowcom poleca się jeść wszelkie budynie, kisiele i galaretki. I dlatego danie które proponuję, będzie dobrym wyborem. Na początek ważna sprawa: rezygnujemy ze skrzydełek czy nóżek, a to dlatego że skórka i zawarty w niej tłuszcz nie będzie służył choremu . Dlatego najlepiej aby była to galaretka tylko z chudej piersi z kurczaka. Na początku zaczynamy od wywaru warzywnego. I tu zaczynają się schody, bo nie można ugotować wywaru z ostrymi przyprawami które mogłyby spowodować pogorszenie stanu chorobowego. Do wy

Pokrzywa jamajska, roślina która może zastąpić konopie siewne

  Ciekawego odkrycia dokonali naukowcy z Brazylii. Odkryli oni substancję CBD (kojarzoną dotąd z konopiami)  w owocach i kwiatach rośliny Trema micrantha blume , nazywanej potocznie „pokrzywą jamajską”.  Przypomnę, że CBD jest powszechnie stosowane w leczeniu epilepsji, przewlekłego bólu i lęku, chociaż skuteczność tej substancji jako środka leczniczego wciąż jest przedmiotem badań.  Więcej na stronie .

Co jeść w chorobie wrzodowej? - pulpeciki na parze z cielęciny z patatami i buraczkami

Choroba wrzodowa wymaga całkowitego przestawienia swojej diety. Czy są to wrzody na dwunastnicy, czy wrzody żołądka wymagania dotyczące pożywienia są identyczne. Nie można jeść tłustych mięs, nie można stosować ostrych przypraw, nie można jeść roślin strączkowych, nie wolno jeść niektórych warzyw i owoców itd. Pulpeciki cielęce na parze z patatami i buraczkami. Osoba cierpiąca na wrzody może jeść jedynie chude, wysokiej jakości mięso. Dlatego warto poszukać cielęciny z dobrego źródła. Cielęcinę mielimy. Do porcji około 50-60 deko dodajemy jedno jajko, pół namoczonej w wodzie i odsączonej suchej bułki (najlepiej przez siebie ususzonej) oraz przyprawy, które może spożywać osoba cierpiąca na wrzody żołądka czy dwunastnicy. Ja dodaję majeranek, zioła prowansalskie oraz odrobinę soli. Z całości formuję niewielkie kulki i wkładam do koszyka z parowaru na najniższej półce. W międzyczasie obieram pataty, kroję na plastry grubości około 1 cm. Wkładam na wyższą półkę parowaru. Zar

Na trądzik - domowe leczenie naturalne. Biblia pryszczatego :)

Trądzik (ang. acne) to choroba zapalna skóry, typowa dolegliwość okresu dojrzewania, jednak może się przedłużyć na wiek średni lub nawet późniejszy. Sposoby jego leczenia są zależne od jego rodzaju. Trądzik dzielimy na: - Trądzik pospolity (młodzieńczy, zwykły) , czyli twarde, bolesne i powiększające się grudki. Po pewnym czasie na ich szczycie pojawia się żółty czubek i zapalna otoczka, wówczas pękają i uwalniają ropę. Podczas gojenia mogą tworzyć się blizny. Jest to typowa dolegliwość okresu dojrzewania, która zwykle ma swój szczyt między 17. a 21. rokiem życia - czworo na pięciu nastolatków cierpi na trądzik pospolity. Jednak może się przedłużyć na wiek średni lub nawet późniejszy - około 10% populacji choruje na zmiany trądzikowe po 40. roku życia.  Objawy Dla tego typu zmian trądzikowych charakterystyczna jest obecność zaskórników, czyli wągrów (zatkane gruczoły łojotokowe (pory) zlokalizowane głównie w mieszkach włosowych), wokół których występują zmian